V

Następnego dnia obudziłam się i zobaczyłam przyglądającego mi się z uśmiechem Andrzeja.

-Mam coś na twarzy?-zapytałam

-Nie.

-Chrapałam?

-Nie.

-To czemu tak mi się przyglądasz?

-Bo jesteś piękna, wiesz?-powiedział z uśmiechem na ustach.

-Tak wiem. Coś tam kiedyś w lustrze widziałam-powiedziałam, po czym wybuchłam śmiechem. Andrzej dołączył do mnie i zaczął mnie gilgotać.

-A jak skromna-dodał. Nasze spojrzenia się spotkały, a twarze zbliżały do siebie. Znowu utonęłam w jego oczach. Andrzej wahał się, więc ja przejęłam inicjatywę. Lekko musnęłam jego usta. W jego oczach dostrzegłam wesołe iskierki. Teraz to on mnie pocałował. Nasze języki współgrały ze sobą, a moje serce omal nie wyskoczyło ze swojego miejsca. Dłonie wplotłam w jego włosy. Oderwaliśmy się od siebie z wielkimi uśmiechami na twarzach. Patrzyliśmy w swoje oczy. Po chwili zapytał:

-Jak mam to rozumieć?

-Jeszcze nie zrozumiałeś? W takim razie muszę Ci to bardziej wyjaśnić-powiedziałam zbliżając swoją twarz ponownie do jego. Wpiłam się w jego usta. Ich smak był cudowny. Andrzej nie stawiał oporów. Ponownie zatraciliśmy się w sobie. Oderwaliśmy się od siebie, gdy brakowało nam tchu.

-Teraz już rozumiesz?- zapytał ze śmiechem.

-No tak nie do końca. Mogłabyś to powtórzyć?-odpowiedział wesoło. Dobrze wiedziałam, że zrozumiał.

-No nie wiem. Skoro jest Pan tak mało kumaty, to ja jednak się zastanowię-powiedziałam, wstając z łóżka.

-Ja Ci dam się zastanowię-powiedział i pociągnął mnie z powrotem na łóżko. Pocałował mnie, ale po chwili wyrwałam się i uciekłam do łazienki. Andrzej biegł za mną, ale słaby ma refleks, bo zanim się zorientował co się dzieje, ja już byłam przy łazience. Zamknęłam szybko drzwi.

-Wystarczy już tego dobrego Wrona-krzyknęłam, śmiejąc się.

-I tak Cię dopadnę-odpowiedział mi.

-Taaa, jasne-dopowiedział po cichu. Wzięłam gorący prysznic. Czułam się teraz naprawdę szczęśliwa. Miałam poczekać i powiedzieć mu na weselu, ale może dobrze, że nie wytrzymałam. Teraz pójdziemy już jako para, a może potem bym się jeszcze rozmyśliła. Nie, to akurat na pewno nie, jestem pewna tego co czuję. Wiem, że Andrzej będzie dla mnie oparciem w trudnych chwilach i będzie wprowadzał każdego dnia dużo radości. Moje rozmyślania przerwało pukanie do drzwi.

-Kochanie, zaraz kończy się śniadanie, a wiesz, że jak nie zjem to staję się marudny, także jakbyś mogła się pośpieszyć-usłyszałam.

-Już wychodzę-odpowiedziałam i wyszłam spod prysznica. Powiedział do mnie KOCHANIE. Jakoś tak dziwnie, ale miło i pięknie. Wytarłam się ręcznikiem, ale oczywiście zapomniałam zabrać ze sobą ubrań. Owinęłam się ręcznikiem i wyszłam. Trochę się krępowałam, ale co tam to Wrona to w końcu mój chłopak, więc to normalne. Andrzej był już gotowy do wyjścia. Podeszłam do walizki. Czułam na sobie jego wzrok. W pewnym momencie poczułam jak staje za mną. Dłonie położył na moich biodrach i zaczął całować po szyi.

-Przecież się śpieszymy-wyszeptałam

-Śniadanie nie zając, nie ucieknie-powiedział

-O nie, nie, nie. Potem cały dzień będziesz mi wypominał, że nie zjadłeś śniadania.

-Nie będę, obiecuje-szeptał do mojego ucha. Pokusa była ogromna, ale pokonałam ją w sobie. Śniadanie to podstawa!

-Nie, nie Panie Wrona. Ty możesz być głodny, ale jak ja jestem, to potrafię być bardziej nieznośna niż ty-wyszeptałam z uśmiechem do jego ucha i szybko poszłam do łazienki.

Założyłam szybko ubrania.

Podmalowałam rzęsy, prysnęłam moim ulubionym perfum, włosy związałam w luźnego koka i byłam gotowa do wyjścia.

-Zapamiętam to sobie-powiedział Wrona, gdy wyszłam z łazienki.

-Przyzwyczajaj się kochany - odpowiedziałam mu- A teraz już chodź, bo jestem głodna.

Andrzej zamknął nasz pokój i ruszyliśmy do windy. Splótł nasze dłonie i tak doszliśmy do restauracji. Zdążyliśmy na ostatnią chwilę. Oczywiście Andrzej zbajerował kelnerkę i była w stanie podać nam wszystko. Po szybkim śniadaniu udaliśmy się do góry. Ślub był o 14, więc trzeba było się powoli zacząć przygotowywać. Według obliczeń Andrzeja spędziłam w łazience 52 minuty. Musiał się w spokoju i dokładnie przygotować na ślub przyjaciela. Za to Wronce poszło o wiele szybciej. Moja sukienka, którą kupiłam zaraz po przylocie do Polski, prezentowała się tak:

Andrzej oczywiście miał na sobie garnitur. Wyglądał tak elegancko i pociągająco. Włosy miał idealnie ułożone. Przeglądałam się jeszcze w lustrze przed wyjściem. Andrzej podszedł do mnie, przytulił się do moich pleców i powiedział:

-Pasujemy do siebie, co nie?

-Pewnie. Dopiero to odkryłeś?-zaśmiałam się na co on pocałował mnie.

-Dobra, możemy wychodzić, tylko jeszcze o czymś zapomnieliśmy- powiedział

-O czym?-szybko pomyślałam co to może być, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Koperta z prezentem jest, w mojej torebce też wszystko jest, więc nie wiedziałam o co mu chodzi.

-A selfie?-rozwiał moje wątpliwości

-A no tak, najważniejszego zapomnieliśmy-zaśmiałam się – Poczekaj, jak Ty masz ten krawat? – dokonałam swojej poprawki, a Wrona przyglądał się co robię, potem popatrzył na moje usta, specjalnie przygryzłam wargę, a on mnie pocałował. Zrobiliśmy szybkie selfie przed lustrem, które wylądowało na instagramie z hasztagami #Pitersiezeni #tacyeleganccy #idziemytamrazem #bedziezabawa #bedziesiedzialo. Co on by zrobił bez tego Internetu. Ale mam nadzieję, że po tym zdjęciu nie rozszarpią mnie jego fanki. Taksówka już na nas czekała pod hotelem. Ruszyliśmy w drogę do kościoła. Ślub był piękny. Ola wyglądała jak księżniczka, Piotrek bardzo elegancko, ksiądz piękne kazanie skierował do młodych. Wzruszenie podczas przysięgi oczywiście było i to nie tylko pary młodej. Przyznam, że sama miałam łzy w oczach. Sama chciałabym mieć tak piękny ślub. Już wyobrażałam sobie jak stoję przed ołtarzem a obok mnie Andrzej, jak jesteśmy szczęśliwi i jak bardzo się kochamy. Przed kościołem młodzi Nowakowscy zostali obsypani ryżem i pieniędzmi, które potem musieli zbierać. Ustawiła się długa kolejka do życzeń. Po kilku minutach czekania w końcu mogliśmy podejść do pary młodej.

-Kochani wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia, dużo zdrowia, szczęścia, gromadki dzieci i samych wspaniałych ludzi na swojej drodze-powiedziałam i ucałowałam Olę, a później Pitera. Andrzej też dodał kilka słów od siebie i wymienił męski uścisk z Nowakowskim i ucałował Olę w policzek. Wręczyliśmy jeszcze im prezent od nas i odeszliśmy, dając szansę innym na złożenie życzeń.

-Chciałbym być na miejscu Nowakowskiego - powiedział Andrzej, gdy staliśmy z boku i przyglądaliśmy się pozostałym.

-Ej, ej, ja tu stoję i słyszę – powiedziałam podnosząc na niego wzrok.

-A Ty byś nie chciała? – zapytał ze zdziwieniem.

-No wiesz, jakoś nie za bardzo bym chciała, żebyś brał ślub z Olą – powiedziałam z udawanym oburzeniem.

-Z Olą? Z Tobą chciałbym tam stać – powiedział uśmiechając się do mnie.

-No chyba, że tak. Może kiedyś, bez pośpiechu – dodałam całując go w policzek. Chwilę potem obok nas pojawiła się reszta siatkarzy z partnerkami. Poznałam dzieci Krzyśka. Są super, wesołe i mają poczucie humoru po tacie. Gdy wszyscy już złożyli życzenia, udaliśmy się do restauracji, w której miało odbyć się przyjęcie. Piotrek jak na dżentelmena przystało przeniósł żonę przez próg. Potem pierwszy toast za parę młodą i czas na obiad, czyli to co siatkarze uwielbiają najbardziej. Jedzenie było pyszne i dużo. Oczywiście siedzieliśmy z siatkarzami.

-Kochanie nałożyć Ci tej surówki – Andrzej spytał mnie.

-Tak, poproszę – odpowiedziałam, a wszystkich obok miny były bezcenne. Zrobili wielkie oczy i Krzysiek zapytał:

-To wy razem?

-No tak – odpowiedział Andrzej

-I długo tak nas okłamujecie?

-Wcale was nie okłamujemy, jesteśmy od niedawna razem – zaczął tłumaczyć się Andrzej

-W sumie to od bardzo niedawna, bo od rana – dodałam.

-A no chyba, że tak – Krzysiu przyjął nasze tłumaczenie – no to gratulujemy wam i życzmy szczęścia. Czyli szykuje się następne wesele. Kochanie musimy zbierać pieniądze, bo jak tak dalej pójdzie to trzeba będzie wziąć kredyt – powiedział do swojej żony. –Ach, Ci młodzi – dodał jeszcze i pocałował żonę w policzek. Wszyscy zaczęli się śmiać. Dobrze, że jest ten Krzysiu, bo bez niego to smutno by było. Jak to on zawsze mówi ktoś musi z siebie robić wariata, żeby inni mogli się pośmiać. Po pysznym obiedzie przyszedł czas na pierwszy taniec młodej pary. Zrobili to bardzo pięknie. Widziałam wiele pierwszych tańców, bo kiedyś pracowałam w restauracji, to nie jedno wesele obsługiwałam, ale tak świetnego i naturalnego tańca jeszcze nie widziałam. Miałam wrażenie, że oni zapomnieli o istniejącym dookoła świecie. W tej chwili byli tylko oni. Chociaż jak się później okazało Piotrek miał wielkiego stresa i raz się pomylił, ale nikt tego nie zauważył. Potem zaczęła się zabawa. Zespół grał bardzo ładnie i przeróżne piosenki. Najwięcej tańczyłam oczywiście z Wronką, ale też z pozostałymi siatkarzami. Nawet udało mi się zatańczyć kilka razy z panem młodym. Wszyscy siatkarze to dobrzy tancerze. Nie spodziewałam się tego, bo przy takim wzroście to sami wiecie.

Gdy odpoczywałam przy stole, a Andrzej tańczył chyba z Olą Kłosa, podszedł do mnie Oliwier. Usiadł do mnie na kolana i zapytał:

-Co u Oli? Nie przyjechała tu? Myślałam, że będzie- miał smutną minę.

-Nie mogła tu przyjechać, bo babcia z dziadkiem do niej przyjechali, poza tym wiesz, ona nie zna Oli i Piotrka – próbowałam mu to jakoś wytłumaczyć – Ale wiesz co? – wpadłam na pewien pomysł – My jutro z wujkiem Andrzejem jedziemy do Oli, bo jej mam mnie prosiła, żebym się nią zajęła, więc jeśli chcesz i twoi rodzice się zgodzą to możesz jechać z nami. – mały się uśmiechnął i powiedział:

-No pewnie, że chcę, tylko poczekaj chwilę – pobiegł szybko do Winiara i razem przyszli do mnie.

-Ale na pewno nie będzie to żaden problem?- zapytał Michał

-Nie skąd. Ola się ucieszy, bo też zawsze pyta o młodego, a w poniedziałek dostarczymy go  do domu. – wytłumaczyłam mu.

-Widzisz tato, mówiłem. Proszę zgódź się, zgódź –Oliwier prosił z miną kota ze Shreka.

-No dobra, ale musisz być grzeczny

-Przecież ja zawsze jestem grzeczny – dodał i przytulił swojego ojca. Potem szybko pobiegł do innych dzieci, pochwalić im się swoim wyjazdem.  Z Michałem porozmawiałam jeszcze chwilę, a potem do tańca poprosił mnie Kurek. Przeprosiłam Michała i poszłam tańczyć. Córeczka Kubiaka zauroczyła mnie. Jest taka piękna, słodka i tak bardzo podobna do Michała. Później oczywiście Kubiak z Moniką odwieźli ją do babci i wrócili na wesele. Zabawa była naprawdę wspaniała i do samego rana. Mimo, że zespół już nie grał, to my wciąż bawiliśmy się w najlepsze. Do hotelu wróciliśmy ok. 6 nad ranem. Nogi mi odpadały. Dobrze, że wzięłam sobie buty na zmianę. Andrzej już ledwo co kontaktował, zresztą jak pozostali panowie. Wszedł do pokoju i położył się tylko na łóżko i już spał. Zdjęłam mu buty, marynarkę i krawat. Z resztą już nie dałam rady, więc stwierdziłam, że jak będzie mu niewygodnie to sam zdejmie. Ja wzięłam jeszcze prysznic, przebrałam się piżamkę i też poszłam spać. Na szczęście zostawił dla mnie trochę miejsca w łóżku. Nawet nie wiem kiedy odpłynęłam w krainę Morfeusza. Po kilku godzinach snu, trzeba było wstać, bo czekała nas droga do Krakowa. Wczoraj, a właściwie dzisiaj nie piłam prawie wcale, więc mogłam spokojnie kierować. Większy problem był z Wroną. Ciężko było go dobudzić, ale jakoś dokonałam tego cudu. Po mocnej kawie, którą mu zaparzyłam i zimny prysznicu był mniej więcej do życia. Szybko spakowałam nasze rzeczy. Andrzej zaniósł nasze walizki do samochodu, a ja jeszcze raz sprawdziłam czy aby na pewno wszystko wzięliśmy i zeszłam na dół. Przy samochodzie czekał już Oliwier z rodzicami. Mały pożegnał się z nimi, Daga jeszcze raz zapytała czy to na pewno nie jest żaden problem. Oczywiście zapewniłam ją, że nie, że to dla nas przyjemność. Po pożegnaniu ze wszystkimi ruszyliśmy w drogę. Oczywiście Wrona zasnął zanim wyjechaliśmy z miasta, a Oliwier po 15 minutach.

-No dzięki chłopaki. Na was zawsze można liczyć – zaśmiałam się do siebie i włączyłam radio. Śpiewałam sobie pod nosem i jechałam dalej.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wiem, przepraszam zawaliłam. Trochę mnie tu nie było, ale jesień to zawsze ciężki czas, a w tym roku doszła jeszcze matura, prawo jazdy i wiele, wiele innych. Teraz następny postaram się dodać tak gdzieś za dwa tygodnie.

Rozdział tak średnio mi się podoba, ale są już razem. 

Mam nadzieję, że jeszcze ktoś to czyta

Pozdrawiam i do napisania :* :*

KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ